Pro Poety

svébytné zážitky někam se ztratily jako sny nezdá se že budou se zdát   usnul jsem z přemíry snahy o počitky nezbývá než se tě lásko má vzdát   na tváři náhle však cosi mě zchladilo to slza poslední se přestala bát   přišla mi oznámit že už se neskrývá byť včera ji nutil stud na hanbě stát .. .. v polibku nevinnost sklouzla mi po tváři „Konec je za námi“ zmizel jak host   schovám se v krajině popsané ve snáři klínem mě zaklíní hladí mě po tváři   pomalu svébytně svlékne si šat    

O, Matko Boží, slunce Marie! Jak růže deští stvořené v písku, Moje cesta je jako magie, A nebe v tom tyrkysovém trysku. V horských útesech již tma noci sílí, A pokud vše dožíje do úsvitu - Já, nevyspalý a jako opilý, Jak zmožená dáma, k ikonám přijdu! Tak nevyspalý a tak opilý O dveře kaple se opřu ramenem, Blýskne paprsek v Sioni chvíli A bílé taláry pozlatí plamenem. A tehdy řeknu: Přišel jsem! Jsem tu Já - labuť, zahradou snění zraněný! Buď hrdá a hleď! Mladého osudu Na ruce a tvář, on ztrápen, znavený! Buď hrdá a hleď! Mé oči milé, Rosou, fiálkou dříve jiskřící, - Tak nevyspalé a tak opilé, Plné slz pomsty - vztekem zářicí! Buď hrdá! Takhle jsou všechny básníci? Takhle jsou všechny ve Tvém čekání? A duše, s modlitbou se vzlížející, Umírá jak motýl u Tvých dlání. Slovo útěchy pro mě neměli? Co vykoupení mé duše vleklé? A jako z ráje Alighieri, Na své cestě jsem pokrytý peklem! Kdýž na zatracené cestě osudu Mně se již vyjeví smrti znamení, Na posledním přijímání já budu - Ke mně ne přijde tam Tvoje zjevení! A mě, mrtvého, co stačí síly, Jak bouří unesou koně rychlí! Já, tak nevyspalý a opilý Pohřbím se do hrobu konečně ztichlý. O, Matko Boží, slunce Marie! Jak růže deští stvořené v písku, Moje cesta je jako magie, A nebe v tom tyrkysovém trysku. სილაჟვარდე ანუ ვარდი სილაში      დედაო ღვთისავ, მზეო მარიამ! როგორც ნაწვიმარ სილაში ვარდი, ჩემი ცხოვრების გზა სიზმარია და შორეული ცის სილაჟვარდე.   შემოიღამებს მთის ნაპრალები, და თუ როგორმე ისევ გათენდა- ღამენათევი და ნამთვრალევი, დაღლილ ქალივით მივალ ხატებთან!   ღამენათევი და ნამთვრალევი მე მივეყრდნობი სალოცავ კარებს, შემოიჭრება სიონში სიონში სხივი და თეთრ ოლარებს ააელვარებს.   და მაშინ ვიტყვი: აჰა! მოვედი გედი დაჭრილი ოცნების ბაღით! შეხედე, დასტკბი ყმაწვილურ ბედის დაღლილ ხელებით, წამებულ სახით!   შეხედე! დასტკბი! ჩემი თვალები, წინათ რომ ფეთქდნენ ცვრებით, იებით, - ღამენათევი და ნამთვრალევი სავსეა ცრემლთა შურისძიებით!   დასტკბი! ასეა ყველა მგოსნები? შენს მოლოდინში ასეა ყველა? სული, ვედრებით განაოცები, შენს ფერხთ ქვეშ კვდება, როგორც პეპელა.   სად არის ჩემთვის სამაგიერო? საბედნიერო სად არის სული? ვით სამოთხიდან ალიგიერი, მე ჯოჯოხეთით ვარ დაფარული!   და როცა ბედით დაწყევლილ გზაზე სიკვდილის ლანდი მომეჩვენება, განსასვენებელ ზიარებაზე ჩემთან არ მოვა შენი ხსენება!   დავიკრებ ხელებს და გრიგალივით გამაქანებენ სწრაფი ცხენები! ღამე ნათევი და ნამთვრალევი ჩემს სამარეში ჩავესვენები.   დედაო ღვთისავ, მზეო მარიამ! როგორც ნაწვიმარ სილაში ვარდი, ჩემი ცხოვრების გზა სიზმარია და შორეული ცის სილაჟვარდე.

Teď, když píšu tyto verše, půlnoc hoří, ona táje, Závan váne skrz okénko, bajku z polí vykládá mně. Měsícem zahalena krajina potahy stříbrnými, Závan hýbe šeříkem, házející na okna stíny. Nebeská modř v šedo-modrém řezaná je sloupama, Je přeplněná city, jak rýmami zde báseň sama. Prostor tajným světlem je zde tajemně zahaleným, On je plný pocitů, jak noc s mým srdcem utajeným. Dlouhou dobu tajemstvi v srdci nosím já hluboko, Ode všech ho chráním, nahlás ho ne vyřknu já široko. Mé přátelé ne poznají kolik žalu je v mém srdci, V hloubí srdce ochráním ho na století, až ke konci. Minuty něhy ne zcizí mysly temné mého srdce, Ne uloupí to tajemství ženské objetí a ruce. Ani to sténání v noci ani pohár vínem plný, Ne okrade o to čím já kout srdce tmavý plnil. Jen v okénku blikající při mé nespavosti půlnoc, Jen ta zná všechno mé tajemství, už ví o všem bílá noc. Ví, jak jsem zůstal osirocen, jak jsem byl já mučen moc, Jen my dva jsme na tomto světě! To jsem já, a to je noc! მე და ღამე   ეხლა როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება, სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება. მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს, სიო არხევს და ატოკებს ჩემს  სარკმლის წინ იასამანს.   ცა მტრედისფერ, ლურჯ სვეტებით ისე არის დასერილი, ისე არის სავსე გრძნობით, ვით რითმებით ეს წერილი. საიდუმლო შუქით არე ისე არის შესუდრული, ისე სავსე უხვ გრძნობებით, ვით ამ ღამეს ჩემი გული.   დიდი ხნიდან საიდუმლოს მეც ღრმად გულში დავატარებ, არ ვუმჟღავნებ ქვეყნად არვის, ნიავსაც კი არ ვაკარებ. რა იციან მეგობრებმა, თუ რა ნაღველს იტევს გული, ან რა არის მის სიღრმეში საუკუნოდ შენახული.   ვერ მომპარავს ბნელ გულის ფიქრს წუთი წუთზე უამესი, საიდუმლოს ვერ მომტაცებს ქალის ხვევნა და ალერსი. ვერც ძილის დროს ნაზი ოხვრა და ვერც თასი ღვინით სავსე, ვერ წამართმევს, რაც გულის ბნელ სიღრმეში მოვათავსე.   მხოლოდ ღამემ, უძილობის დროს სარკმელში მოკამკამემ, იცის ჩემი საიდუმლო, ყველა იცის თეთრმა ღამემ. იცის როგორ დავრჩი ობლად, როგორ ვევნე და ვეწამე, ჩვენ ორნი ვართ ქვეყანაზე: მე და ღამე, მე და ღამე!