Moc já miluji sníh fialový,

Jak letí z mostu, podobný pannám.

Chladného mokra ten pocit nový,

Taktéž odolnost mé lásky k ranám.

Drahá! Má duše se plní sníhem:

Dny běží dál a já také stárnu!

Ve vlasti já procestoval švihem

Poušť v modře sametovém šarmu.

Ach! Teď se život můj takovým stál:

I leden mne počítá příbuzným,

A já si pamatovat nepřestál

Tvé ruce vybledlé mrazem hrůzným.

Drahá! já vidím... vidím ruce tvé,

Ve vlnách sněžných bezmocně skloněné.

Blýsklo se, mizí... blýskne jak dříve

Ten tvůj závoj v poušti vzdálené...

Proto miluji sníh fialový,

Jak vítr ho z mostu našeho žene,

Vírem větru smutný pocit nový,

Rudé květiny na zem ložené.

Sněží! Takový modrý den pro mě

Zasněží snem unaveným, hustým.

Nějak, pakliže uniknu zimě,

Nějak, pakliže mě vítr opustí!

Je cesta, je pomalá hra času...

Jdeš sama, to je samoty skutek!

Já miluji sníh, jako v tvém hlasu

Já jsem miloval tvůj skrytý smutek !

Tehdy jsem miloval a byl opojen

Bílým jiskřením těch dnů poklidných,

Zeleným listím v rozcuchaných vlasech,

Závany vlasů tím větrem neklidných.

Žízním po tobě, tak k tobě žízním,

Jak bezdomovec žízní po bytu...

Já sledován bílými lesy v trýzni,

Zůstávám sám opět ve svém pobytu.

Sněží! Podobný modrý den pro mě

Zasněží vločkami unavně, hustě.

Nějak, pakliže uniknu zimě,

Nějak, pakliže mě vítr opustí!

თოვლი

მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის

ქალწულებივით ხიდიდან ფენა.

მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის

და სიყვარულის ასე მოთმენა.

ძვირფასო! სული მევსება თოვლით:

დღეები რბიან და მე ვბერდები!

ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ

უდაბნო ლურჯად ნახავერდები.

ოჰ! ასეთია ჩემი ცხოვრება:

იანვარს მოძმედ არ ვეძნელები,

მაგრამ მე მუდამ მემახსოვრება

შენი თოვლივით მკრთალი ხელები.

ძვირფასო! ვხედავ... ვხედავ შენს ხელებს,

უღონოდ დახრილს თოვლთა დაფნაში.

იელვებს, ქრება და კვლავ იელვებს

შენი მანდილი ამ უდაბნოში...

ამიტომ მიყვარს იისფერ თოვლის

ჩვენი მდინარის ხიდიდან ფენა,

მწუხარე გრძნობა ქროლის, მიმოვლის

და ზამბახების წყებად დაწვენა.

თოვს! ასეთი დღის ხარებამ ლურჯი

და დაღალული სიზმრით დამთოვა.

როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი,

როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!

არის გზა, არის ნელი თამაში...

და შენ მიდიხარ მარტო, სულ მარტო!

მე თოვლი მიყვარს, როგორც შენს ხმაში

ერთ დროს ფარული დარდი მიყვარდა!

მიყვარდა მაშინ, მათრობდა მაშინ

მშვიდი დღეების თეთრი ბროლება,

მინდვრის ფოთლები შენს დაშლილ თმაში

და თმების ქარით გამოქროლება.

მომწყურდი ახლა, ისე მომწყურდი,

ვით უბინაოს - ყოფნა ბინაში...

თეთრი ტყეების მიმყვება გუნდი

და კვლავ მარტო ვარ მე ჩემს წინაშე.

თოვს! ამნაირ დღის ხარებამ ლურჯი

და დაღალული ფიფქით დამთოვა.

როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი!

როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!